آه - آینه

آه

در زمان های خیلی خیلی دور دو پری دریایی، موج های آبی کوه پیکر را میشکافتند و پیش میرفتند، وهربار که یکی آه میکشید دریا طوفانی میشد.

پری اولی گفت:

-بیا به هم قول بدهیم که آه نکشیم، بگذاریم را حت پیش برویم.

پری دومی سخن او را پذیرفت و هر دو به همدیگر قول دادند که آه نکشند. اما پری دومی عهدش را فراموش کرد و وقتی آه کشید چنان طوفانی در

دریا به پا شد که پری اولی را برسنگهای ساحل کوبید و او دیگر هرگز نتوانست به دریا بازگردد.

پری دومی تنها ماند و به ساحل تنهایی افتاد.

مدتی بعد اهالی روستای گَمیچی به هنگام جمع آوری نمک درساحل دریا، پیکر بیجان آنها را در کنار هم یافتند.

Oh!

Vor langer Zeit schwammen zwei Meerjungfrauen durch die riesen Wellen.

Jedesmal wenn eine Meerjungfrau: „OH!“, sagte, stürmte das Meer.

Die erste Meerjungfrau sprach: Hörzu, wir versprechen uns gegenseitig das wir keinen Laut von uns geben.Lass uns bequem vor schwimmen.

Die zweite Meerjungfrau aber vergas ihr Versprechen,

als sie „OH“ von sich gab,

stürmte das Meer so stark, das ihn die erste Meerjungfrau erfasste und sie auf die Felsen warf, so das sie nicht mehr zurück konnte.

Die zweite Meerjungfrau blieb allein und fiel in das Tal der Einsamkeit.

Nach eingier Zeit, als die Bewohner des Dorfes Gameschie Salz an der Küste sammelten fanden sie die toten Körper der Meerjungfrauen nebeneinander liegend.

آینه

بهار وقتی به آینه نگاه کرد، درون آینه، تابستان را در کنار خود دید و لبخند شادی برلبانش نشست.

پنجره باز بود. باد شوری از سوی دریاچه ی ارومیه وزید و اندک گرد و غباری به روی آینه نشست. بهار غمگین و عصبانی شد.

آینه را بالا برد. تابستان در درون آینه فریاد زد:

-نه! آینه را نشکن، آینه را باید تمیز کرد.

صدا در گوش چهان پیچید.اما بهار آنرا نشنید.آینه را بر زمین کوبید، هم تابستان را شکست و هم خود را.

Spiegel

Als Bahar (Frühling) in den Spiegel sah, sah Sie, Tabestan (Sommer) neben sich und ein freudiges Lächeln saß auf ihren Lippen. Das Fenster war offen, ein von Meersalz erfüllter Wind vom Urmiasee bließ durch das Fenster und setzte ein wenig Staub auf den Spiegel. Bahar wurde traurig und wütend. Sie hob den Spiegel hoch, im Spiegel schrie Tabestan: „Nein! Zerbrich den Spiegel nicht! Du musst ihn reinigen .“ Diese Stimme hallte über die ganze Welt. Aber Bahar hörte nichts. Sie warf(schlug) den Spiegel zu Boden, zerbrach Tabestan und auch sich selbst.