چرا جنبش «خیابان» تنها ماند؟

2011.02.02 آ.ائلیار تحلیل گر مسایل سیاسی چرا جنبش «خیابان» تنها ماند؟ ضروریست برای درس آموزی از گذشته، این پرسش مطرح شود که چرا جنبش «رأی من کو؟» در مرکز تنها ماند و به غیر از چند شهر، در جاهای دیگر گسترش نیافت؟ رأس و بدنه، «هیچکدام» توجهی به خواسته های ملی-دموکراتیک مردمان گوناگون ایران نکردند. حتی نمایندگان رأس، تماس گیرندگان آذربایجانی را که حامی خواسته های ملی-دموکراتیک بودند،در تبریز از دفتر خود بیرون راندند. رأس و بدنه فکر میکردند بدون جنبشهای ملی- دموکراتیک میتوانند به اهداف خود برسند، که عملاً نشد. و تنها مانده و متحمل »ضربات بسیار سنگین» شدند. گرچه از سوی دیگر پایه های حکومت را به لرزه درآورده و دیدن حهان رانسبت به ایران تغییر دادند. 　 　 ندای جوانان ایران برای پایان دادن به دیکتاتوری حاکم به گوش میرسد. در این رابطه پیشنهاداتی به ذهنم رسید که فکر میکنم توجه به آنها خالی از فایده نباشد. تا چه قبول افتد و چه در نظر آید. ضروریست برای درس آموزی از گذشته، این پرسش مطرح شود که چرا جنبش «رأی من کو؟» در مرکز تنها ماند و به غیر از چند شهر، در جاهای دیگر گسترش نیافت؟ تحلیل این رویداد نشان میدهد خواسته های رأس و بدنه در مقایسه با هم ضمن اشتراکات، متفاوت و در بخشی نیز متضاد بودند. 1- رأس را به عبارت رایج « اصلاح طلبان » تشکیل میدادند. 2- بدنه را مردم و بیشتر مردم میانه حال و جوانان، مخصوصاً جوانان نسل سوم بعد از بهمن پنجاه و هفت، پدید آورده بودند. الف: رأس در اندیشه باز گشت به قدرت و اندکی اصلاحات بود. ب: بدنه میخواست برپایه ء فضای ایجاد شده، به یاری مردم، قدم به قدم جامعه را با روش مسالمت آمیز، دموکراتیزه کند. از شعار « رأی من کو؟» آغاز کرد و با تجربهء « خشونت شدید» حکومت، «دیکتاتوری» را مورد هدف قرار داد. 1- رأس میخواست حرکت را در چهارچوبهء خود« اصلاح طلبی اسلامی» محصور نماید. 2- بدنه بیشتر با آن چهار چوبه کاری نداشت. میخواست تا رفع دیکتاتوری پیش رود. ولی فاقد برنامه و رهبری متشکل بود. از اینرو بیشتر مجبور به دنباله روی از رأس گردید. و در کل «استقلال» لازم خود را تأمین نکرد. بدنه تا حدی « رنگ» رأس را به خود گرفت. در شعار و نماد و دنباله روی. رأس و بدنه، «هیچکدام» توجهی به خواسته های ملی-دموکراتیک مردمان گوناگون ایران نکردند. حتی نمایندگان رأس، تماس گیرندگان آذربایجانی را که حامی خواسته های ملی-دموکراتیک بودند،در تبریز از دفتر خود بیرون راندند. رأس و بدنه فکر میکردند بدون جنبشهای ملی- دموکراتیک میتوانند به اهداف خود برسند، که عملاً نشد. و تنها مانده و متحمل »ضربات بسیار سنگین» شدند. گرچه از سوی دیگر پایه های حکومت را به لرزه درآورده و دیدن حهان رانسبت به ایران تغییر دادند. اگر هم رأس به اهدافش میرسید، فقط بخش کوچی از خواسته های بدنه میتوانست تأمین شود. دموکراتیزه شدن و کردن ایران بدون خواسته های مردمان گوناگون آن ممکن و عملی نیست. نتیجه: 1- جنبش مرکز تنها ماند: چون مردم «حکومتی های سابق» را در رأس دیدند. 2- بین مردم، «حرکت» در حدمت اهداف آنان ارزیابی شد. 3- وجود و خواسته های مردمان گونان ایران ندیده گرفته شد. راهکار: -در حرکتها و نوشته ها و شعار ها و برنامه های «عمومی»،بهتر است از هر آنچه که رنگ و بوی «رژیمهای آزمایش پس داده» را میدهد، دوری جست . -بهتر است با ایده های عمومی و دموکراتیک، که نشان دهندهء «استقلال» جنبش باشد پیش رفت. - پذیرش رفع تبعیض از مردمان گوناگون ایران و انعکاس دادن آن حمایت آنان را جلب، و مبارزه را همگانی میکند. - درست اینستکه در «جنبش عمومی» موجودیت تمام نیروهای حاضر در جامعه را به رسمیت شناخت. - بازتاب خواسته های زنان، جوانان و تمام اقشار و گروههای اجتماعی زحمتکش جامعه و حمایت از موضعگیری های مثبت رهبران نمادین، بدون دنباله روی و لطمه زدن به استقلال خود، ضروریست. * این نوشته میتواند مکمل نوشتهء پیشینم تحت عنوان«اهداف و مطالبات کوتاه مدت برای جنبش سبز» به حساب آید. برگرفته از : ایران گلو.بال انتشار از: کیانوش توکلی منبع : ایران گلوبال ارسال به شبکه های اجتماعی بالاترین دنباله Facebook Delicious نظرات :

همبستگی عمومی علیه دیکتاتوری

آ. ائلیار

همبستگی عمومی علیه دیکتاتوری، ناعدالتی اجتماعی و تبعیض

25

بهمن

آقایان موسوی و کروبی برای روز دوشنبه 25 بهمن در خواست راهپیمایی کردند. متن در خواست به نقل

از سایت کلمه

:

جناب آقای نجار

وزیر محترم کشور

سلام علیکم

بدینوسیله به اطلاع می رساند که به منظور اعلام همبستگی با حرکت های مردمی در منطقه بویژه قیام آزادیخواهانه مردم تونس و مصر بر علیه حکومت استبدادی در کشور، درخواست صدور مجوز برای دعوت به راهپیمایی مردمی طبق اصل بیست و هفت قانون اساسی در جهت حمایت از قیام مردم این دو کشور مسلمان را در روز دوشنبه ۲۵ بهمن ساعت ۳ بعدازظهر از میدان امام حسین تا میدان آزادی را داریم.

مهدی کروبی، میرحسین موسوی

***

آیا حکومت مجوز راهپیمایی خواهد داد یا نه؟

-جواب مثبت بسیار ضعیف است. ولی به احتمال زیاد مثل دفعات گذشته این در خواست را ببهانه هایی رد خواهند کرد.

آیا رهبران نمادین برگزاری راهپیمایی را مثل گذشته لغو خواهند کرد؟

-. به احتمال زیاد در صورت عدم در یافت مجوز ،آنان با توجه به شرایط داخلی و جهانی ، بر برگذاری آن پای خواهند فشرد. و این تظاهرات و جوش و خروش سر آغازیست برای حرکتهای بعدی .

برخورد حکومت و مردم چگونه خواهد بود؟

- نیروهای حکومت از 22 بهمن تا روز بیست و پنجم ، که روز حرکت مردم است، استیصال شده و توان کافی برای مقابله نخواهند داشت. حضور پرقدرت مردم ضروریست.

آیا راهکار مشخصی میتوان برای مردم پیشنهاد کرد؟

- نه! مردم خودشان در صحنه ء عمل باید تصمیم بگیرتد چه بکنند و چه نکنند.از بیرون نمیتوان به آنان رهنمود داد.

ولی درکل

آنان میتوانند از تجارب جنبش های جهان ، به ویژه تونس و مصر و جنبش خیابان 88 استفاده کنند

ضرورت ایجاب میکند جنبش مردم را در هر جا که ممکن است گسترش داد. چرا که این حرکتها میتوانند نیروی حکومت را متفرق نموده و بستر مناسبی برای جنبشهای بعدی در تمام عرصه ها گردند، و همه نیروهای عدالت طلب و ضد دیکتاتوری و ضد تبعیض را با صف مستقل و خواسته های مشخص به حرکت در آورند

فعالین جنبشهای عدالتخاهانه و ضد دیکتاتوری و ضد تبعیض مردمان گوناگون ایران راهی بجز شرکت فعال در اینگونه مبارزات ندارند. کنار گیری به معنی ازدست دادن زمان و عرصه مبارزه است .

دموکراسی خواهی ، عدالت اجتماعی طلبی ، نفی تبعیض اهداف مشترک مردمان مختلف ایران است.